İnsan hep bir arayış içindedir.

Ve hep biraz eksik .

Bu his yalnızlık değil , eksiklik .

Belki de yalnızlıkda bir eksiklik .

Bilmiyorum .

Bilmemekte bir eksiklik .

Aslında her zaman eksiğiz , belki de .

Bilmiyorum .

Tek bildiğim ben şuan eksiğim .

Hissettiğim şey tam olarak bu .

Ya da belki de ben bu hisle doğdum .

Ruhumdaki eksiklikle.

Bazıları eksik doğuyor belki. 

Bilmiyorum .

Ama bir elmayı iki parçaya ayırdığınızda ve tekrar birleştirdiğinizde,  tam olmuyor .

Eskisi gibi olmuyor .

Belki de geçmişimde bi şeyler beni eksik bıraktı , ben farketmeden . 

Hatırlamıyorum. 

Ya da benim küçük gördüğüm şeyler, ruhumda derin izler bırakmış. 

Bilmiyorum .

Birgün tam olur muyum ?
Ama şuan eksiğim .

Üzüldüğümüz bi şeyler oluyor . Eğer kin tutamıyorsanız unutuyorsunuz . Sizi üzen kişileri , olayların bir kısmını ...

Ama acısı kalıyor . Belki ilk günki kadar taze değil ama kalıyor . Affedince sizin ruhunuzdaki yaralar , kalbininizdeki kırgınlıklar  geçmiyor . O yaralar orada duruyor , sızlıyor.  Dikişler eski haline döndürmüyor,  izi kalıyor . Yaşamak yara almak ve yara açmaktır . Ve birine değer vermek , eline bir bıçak vermekle eşdeğerdir. Değer verdiğiniz ölçüde yara açar sizde . Kimileri yara açar , kimileri yara alır . Yaraya merhem olanlarla hiç karşılaşmadım daha . Sahiden iyileştirebiliyorlar  mı ? Her yeni yıla biraz daha yaralı giriyoruz . Yara almak bizi güçlendiriyor ama geçmeyecek izler bırakıyor ruhumuzda.  Size oluyor mu bilmiyorum ama bana oluyor . Birden mutsuzluk çöker üzerime ya da basit bir şeyi içimde çok büyütür,  üzülürüm.  

Yaralar içinde biz .

Ne kadar biz kaldıysa artık .

Hayat yine de yaşamaya değer...

Evet çok zor şeyler oluyor , çok üzülüyoruz bazen katlanamayacak hale geliyoruz .

Bizi üzen bir çok şey var ama şunu farkettim ki bizi en çok biz üzüyoruz. 

Bu o kadar kötü ki ...

Başkalarını görmezden gelebiliriz , onları dikkate almayabiliriz .

Onlar bizi çok fazla etkileyemez ki zaten onlar bizim değer verdiğimiz kadarlar.

Onlar bizi üzemez. 

Bizi asıl üzen biziz  , insan en çok kendini dikkate alıyor .

Ve kendimizi üzdükçe belki de ufacık olan bi sorun koskocaman oluyor .

Bunu yapmayalım , bunu yapmamalıyım. 

Ben kendimi o kadar çok üzüyordum ki , ne kadar yanlış yaptığımı şimdi farkedebildim ve haftalar, günler, saatler kendimi üzerek geçti  . Giden zaman geri gelmiyor .

O yüzden önce kendimizi affedelim çünkü geçmiş geçti artık , geri getiremeyiz ama bugün şuan bizim elimizde. 

Ve sonra başkalarını affedelim ,kırgınlıklar bitsin artık .

Başkalarını üzmemek için kendimizi üzmekten de vazgeçelim çünkü biz ne kadar mutluysak etrafımızı o kadar mutlu edebiliriz . Kendimizde olmayan bir şeyi nasıl başkalarına verebiliriz ki ?  

Üzmeyelim artık kendimizi. 

Ve unutmayalım ki yaşanacak çok güzel günler var .

İyileşmek için tek yapmamız gereken O 'na dönmek aslında . Allah diyor ki :
Rabbin sana darılmadı ve seni terk etmedi .
Bu ayet nasıl şifa vermez ruhumuza?
Dua etmekten vazgeçtikçe Allah' dan uzaklaştıkça ruhumuz hastalanıyor.
Oysa ki yasin -i şerifte " ol der ve olur " demiyor mu ?
Allah'dan başka kimseye ihtiyacımız yok , kimsemizde yok zaten.
Her şey düzelecek Allah'ın izniyle .

              Büyük bir ?
   Boş bir sayfaya yazı yazdıkça onu kirletiyoruz esasında . Lekeleniyor .
Düşüncelerimiz mürekkep , elimiz kalem .
Yazdıkça kirletirken sayfayı biz neden temizlenmiyoruz?
Düşünceler akıp giderken usulca parmaklardan neden boşalmıyor bu kafa ?
Düşünceler neden bir kuş gibi kanat çırpıp uçmuyor?
Bu sorular neden cevapsız ?
Soru işaretleri var kafamda ,cevaplayamadığım .

İçimize o kadar şey atıyoruz ki ...

Nefes alamıyorum bazen .

Boşaltmak istiyorum , içimi dökmek istiyorum , anlatmak istiyorum. 

Anlatamıyorum .

Anlatmak da istiyor muyum , emin de değilim doğrusu . 

Anlatacak birini bulamadığında , kelimeler bir bir dökülüyor parmaklarımdan. 

Anlatamıyorum , anlamıyorlar .

Kelimeler dolaşıyor zihnimde , kendi kendime anlatıyorum .

Sabrediyorum ama bi an geliyor diyorum ki kendime " Ben bu kadar kötü biri miyim ? Neden ? " 

Bir karamsarlık rüzgarı esiyor dört bir yanımda . Ve acı gerçeği farkediyorum : Ben kötü biriyim .

Bu gerçekle yüzleşmek kolay değil ; tüm vücuduna iğneler batıyor sanki , bir tokat gibi vuruyor gerçekleri hayat . 

Anlatamamak , içine atmak , susmak ...

Acı çektikçe susmak ...

Kelimeler dindirmiyor acıyı , bitirmiyor .

Sadece gözler önüne seriyor .

Alışıyorsun yavaş yavaş ;ihtimallere ,umutlara sığınıyorsun. 

Belki diyorsun belki bir gün ...

İçine atmak en kötüsü belki de .

İçinde birikiyor kelimeler .

Güzel şeyler yazmak , umut dolu şeyler yazmak isterdim .

NOT: İçimdeki umutları yeşertecek, umut dolu bir mesaj bekliyorum eğer yazılarımı okuyan biri var ise .