Değişmişim çok içimde ama yansıtamamışım daha dışarıya belki de yansımıştır bilemiyorum .
kendimle barışmışım biraz , birazda sevmişim . Gölgede yaşamaya alışmışım , görmüyor herkes beni , dünyamı . sadece kalbiyle bakanların görebileceği bi yerde, tüm yalnızlığımla oradayım . Değişmeyen tek şey o yalnızlığım belkide ... o kadar alışmışım ki farketmeden yalnızlığım arkadaş olmuş bana . Gölgede büyüyorum farkedilmeksizin kurtularak ruhumu saran sarmaşıklardan . Sorularıma cevaplar buluyorum ve sonra tekrar tekrar düşünüyorum üzerine , sardığında sarmaşıklar kalbimi , daha az acıyor canım daha az üzüyor düşüncelerim beni kendimle çatışıyorum neden diyorum neden böylesin bu şekilde yaşıyorsun neden böyleydin nasıl olacaksın tüm zaman kiplerinde sorular ... Biraz zaman sonra diyorum ki böyleyim işte böyle olacağım yarında aynı istediğim gibi devam edeceğim yaşamıma ve sonra farkediyorum 'özgürüm ' kendi kendimin esiride olmuyorum artık . Saçma geliyor bazen düşündüklerim o anlarıda seviyorum saçmaysa benim saçmalığım değil mi ? bilemiyorum daha öğreneceğim o kadar çok şey var ki . Kendimi çok bilgisiz hissediyorum neyse ki değersiz hissetmiyorum eskisi kadar ki o berbat bi histi . Bilmiyorum gölgede büyüyorum ama sarmaşıklara izin vermiyorum artık ve sanırım bu iyi bir şey .
