Kuşlar uçuyor kalbimden

bilmiyorum nereye gidiyorlar

durun diyorum canınızı acıtırlar

güvenmeyin inanmayın 

acıtılmak da güzel sevdiğinden diyor alacalı

kanadınızı kırarlarsa diyorum 

ya uçamazsanız bir daha 

ya sevemezseniz bir daha

kolay değil diyor mavili

sevgi ağacını kurutmak 

sıkıldım artık içimde yaşamaktan

yaşamak istiyorum canım acısada

 diye bağırıyor en sessizi  sabırlısı sandal

siz bilirsiniz diyorum da korkuyorum ama

bekleme görmeyi bizi mektuplarla dönerken

biz almaya değil vermeye gidiyoruz diyorlar

ve gidiyor kalbimdeki kuşlar

Güzelliği tartışılır elbet :) ama diyeceğim o ki güzel şeyler yapın kendiniz için çünkü hakediyorsunuz. Geçmez zannetmeyin geçiyor her şey ... Yazın mutsuzken, dertlerle boğuşurken ,kapkaranlıkken heryer . Üzerinden zaman geçecek yazdığınızı yaşadığınızı unutacaksınız ve karşılacaksınız o kağıtla bir tebessümle okuyacaksınız yazdıklarınızı.

                                  ENGEL OLMA DESTEK OL  KENDİNE 

Okunmamaya yüz tutmuş satırlarımla  geldim yine . Kimse okumuyor boşa yazıyorsun diyen iç sesime okunması için değil yazmak için yazıyorum diyorum . Şu beni her durumda  mutsuz , üzgün , endişeli hissettiren iç sesim ve bu saçma sesi dinleyen ben . İçimde yüksek çok yüksek bir sesle diyorum ki kendime 'engel olma destek ol kendine !'. Düşüncelerin doğru değil be kendim ,düşündüğün kadar boş değilsin sen düşündüğünden fazlasın sen bi kabul etsen bunu . Sev kendini çok sev ; tüm eksiklerinle fazlalarınla ,doğrularınla yanlışlarınla 'her şeyinle' . Güven kendine , inan ! Yapamam deme yaparım de ! Başarısız olmaktan korkma başarısızlıklarını da sev .Hayal kırıklığına uğramaktan korkma nolur ki en fazla ertesi gün yine hayal kurarsın :) Kabul et kendini dününle bugününle yarınınla tüm zamanlarınla .Mutlu olmak için her şeyin güzel olması mı gerekiyor sanki ? 

mutlu ol aldığın nefes için ve ellerindeki gelecek için çünkü sen çizeceksin onu . 

Tüm zorlukların üstesinden geleceksin yeter ki destek ol ,güven ,  inan kendine!  Sev kendini ! Mutlu olacaksın dene bi  gör .

Uzun zaman olmuş yazmayalı , 19 olmuşum ,  yaz olmuş ...

Değişmişim çok içimde ama yansıtamamışım daha dışarıya belki de yansımıştır bilemiyorum .

kendimle barışmışım biraz , birazda sevmişim . Gölgede yaşamaya alışmışım , görmüyor herkes beni , dünyamı . sadece kalbiyle bakanların görebileceği bi yerde, tüm yalnızlığımla oradayım . Değişmeyen tek şey o yalnızlığım belkide ... o kadar alışmışım ki farketmeden yalnızlığım arkadaş olmuş bana . Gölgede büyüyorum farkedilmeksizin kurtularak ruhumu saran sarmaşıklardan . Sorularıma cevaplar  buluyorum  ve sonra tekrar tekrar düşünüyorum üzerine , sardığında sarmaşıklar kalbimi , daha az acıyor canım daha az üzüyor düşüncelerim beni kendimle çatışıyorum neden diyorum neden böylesin bu şekilde yaşıyorsun neden böyleydin nasıl olacaksın tüm zaman kiplerinde sorular ... Biraz zaman sonra  diyorum ki böyleyim işte böyle olacağım yarında aynı istediğim gibi devam edeceğim yaşamıma ve sonra farkediyorum 'özgürüm ' kendi kendimin esiride olmuyorum artık . Saçma geliyor bazen düşündüklerim o anlarıda seviyorum saçmaysa benim saçmalığım değil mi ? bilemiyorum daha öğreneceğim o kadar  çok şey var ki . Kendimi çok bilgisiz hissediyorum neyse ki değersiz hissetmiyorum eskisi kadar ki o berbat bi histi . Bilmiyorum gölgede büyüyorum ama sarmaşıklara izin vermiyorum artık ve sanırım bu iyi bir şey .

Bu mutsuzluk bu hüzün ne ?
Biri açıklar mı ?
Yoksa beni yalnızlığımla baş başa mı bırakırdınız?
Alışmıştım.
Sorun değil .
Zaman alıştırıyor.
Mutsuzluğu yalnızlıkla kucaklamak , tam olarak yaptığım .
İsteyerek mi yapıyorum diye sorarsanız...
Ben de bilmiyorum be !
Ve artık bilmek istediğimden de emin değilim .
Tek istediğim mutlu olmak , hüzün akmasa damarlarımdan mesela .
Yeterdi bana içimdeki şu hüzün bulutu olmasa ...
Ya da yeter miydi ?
Pek de emin değilim aslında .
Yetinir mi insan ?
Bu sorular ne saçma dersiniz ama bilmezsiniz bu sorular benim hayatım.

İnsanlara rağmen insanları sevmeye devam etmek , çalışmak , iç savaşlarına rağmen ...
Nokta gelmiyor cümlelerime , anlatacaklarım bitmediğinden , hislerime tercüman olmadığından kelimeler... Bu yüzden üç nokta yakışıyor sadece cümlelerime , sadece o anlatabiliyor içimdeki belirsizliği ... Ve akarken yaşlar kalbime yavaş yavaş üç nokta koyuyorum kalbimede... Sadece üç nokta anlatıyor beni ... Sadece o sesi oluyor kalbimin ...