Bazı anlar umudun varlığıda yetmiyor insana . En sevdiğinin acısını yüreğinde hissetmek çok zor . Ben üzüleyim onun yerine diyorsun, onun sesindeki hüzün paramparça ediyor seni . En çok sevdiğinin acısı acıtıyor insanın canını , onun o üzüntülü sesi  . Kelimelere dökmek zor , kelimeler yetmez anlatmaya ancak yüreğinde hisettiğinde anlarsın bu yazdıklarımı . Bu da bi imtihan biliyor insan ama yinede dayanamıyor . Acısını hissediyor belki ondan daha çok üzülüyorsun ve yapacak hiçbir şeyin yok , işte bu çaresizlik . Ağlayamıyorum kalbim acıyor ama ağlayıp rahatlayamıyorum başkaları gibi . Dertliyken daha çok dua ediyor insan ,mutlu anlarda şükretmiyoruz yeterince. Bu günlerin bu yüreğimdeki acının en yakın zamanda geçmesini dilemekten başka yapacak bir şeyim yok . Ama en acı verende üzüntüsüyle kahrolduğum kişi üzülmeye devam ediyor , annem . Anneler üzülmese onların yerinede biz üzülsek olmaz mı ? Annelerin babaların mutlu olduğu zamanların kıymetini bilmek gerek , onların üzüntüsü yaşadığım tüm sıkıntılara bedel daha acı ...
Bu günlerimin ve bu günleri yaşayan herkesin bir an önce atlatması için dua edin lütfen ,tabi okuyan varsa , ve eğer şuan mutluysanız bol bol şükredin